لقمه ایی کو نور افزود و کمال     آن بود آورده از کسب حلال

روغنی کآید چراغ ما کُشد     آب خوانش، چون چراغ ما کُشد

علم و حکمت زاید از لقمه‌ی حلال     عشق و رقت آید از لقمه ی حلال

چون ز لقمه تو حسد بینی و دام      جهل و غفلت زاید. آن را دان حرام

هیچ گندم ،کاری و جو بَر دهد؟     دیده ای اسپی که کرّه خر دهد؟

لقمه تخم است و بَر اندیشه ها      لقمه بحر و گوهرش اندیشه ها

زاید از لقمه ی حلال اندر دهان     میل خدمت، عزم رفتن آن جهان

ماخذ: مولانا، دفتر اول مثنوی

اندر این عالم مال را نبود ثبات     روز آید، شب رود اندر جهات

حسن صورت هم ندارد اعتبار     که شود رخ زرد از یک زخم مار

سهل باشد نیز مهتر زادگی     که بود غره به مال و بار‌‌گی

ای بسا مهتر بچه از شور و شر     شد زفعل زشت خود ننگ پدر

پر هنر را نیز اگر باشد نفیس     کم پرست، و عبرتی گیر از بلیس

علم بودش، چون نبودش عشق دین     اوندید از آدم الا نقش طین

کار تقوی دارد و دین و صلاح     که از او باشد به دو عالم فلاح

بار خود را برکس منه برخویش نه     سروری را کم طلب، درویش به

مرکب اعناق مردم را مپا     تا نیاید نقرست اندر دو پا

ماخذ: مولانا، دفتر ششم مثنوی

دوران جهان بی می و ساقی هیچ است      بی زمزمه ی ساز عراقی هیچ است

هرچند در احوال جهان می نگرم      حاصل همه عشرت است و باقی هیچ است

ماخذ: رباعیات خیام، رباعی 126، صدای احمد شاملو

چو بد کردی مباش ایمن ز آفات      که واجب شد طبیعت را مکافات

سپهر آیینه عدلست و شاید      که هرچ آن از تو بیند وانماید

منادی شد جهان را هر که بد کرد      نه با جان کسی با جان خود کرد

ماخذ: نظامی، خمسه، خسرو و شیرین

ماخذ: ارکستر سمفونی نینوا، کاری از استاد محسن علیزاده، نی: استاد جمشید عندلیبی

در بادیه تشنگان بمردند      وز حله به کوفه می‌رود آب

ماخذ: غزلیات سعدی، با صدای استاد شجریان

سلام علیک ای دهقان ،در آن انبان چها داری
چنین تنها چه میگردی در این صحرا چه می کاری
زهی سلطان زیبا خد،که هر که روی تو بیند
اگر کوه احد باشد ،بپرد از سبکساری

سلام علیک هر ساعت بر آن قد و بر آن قامت      بر آن دیدار چون ماهت بر آن یغمای هشیاری

ماخذ: مولانا، دیوان شمس

چو به، بودی طبیب از خود میازار      که بیماری توان بودن دگر بار

منه بر روشنایی دل به یک بار       چراغ از بهر تاریکی نگه دار

ماخذ: مواعظ سعدی ، مثنویات

خدایا: مرا همواره آگاه و هوشیار دار، تا پیش از شناختن “درست ” و “کامل” کسی، یا فکری مثبت یا منفی قضاوت نکنم و خودخواهی و حسد، مرا، رایگان، ابزار قتاله دشمن برای حمله به دوست، نسازد.

ماخذ: دکتر شریعتی، فلسفه نیایش

من ز تقدیرم و تقدیر هم از ذات من است
قادر هر دو جهانم…….

مولانا از زبان استاد شجریان

آن گل که هر دم در دست بادیست      گو شرم بادت از عندلیبان

دُرج محبت بر مهر خود نیست      یا رب مبادا کام رقیبان

ای منعم آخر بر خوان وصلت      تا چند باشیم از بی نصیبان

ماخذ: غزلیات حافظ، اجرای استاد شجریان 

چون گذارد خشت اول بر زمین معمار کج       گر رساند بر فلک، باشد همان دیوار کج

راستی در سرو و خم در شاخ گل زیبنده است      قد خوبان راست باید، زلف عنبر بار کج

نیست جز بیرون در جای اقامت حلقه را       راه در دلها نیابد چون بود گفتار کج

در نیام کج نسازد تیغ قد خویش راست       زیر گردون هر که باشد، می شود ناچار کج

از تواضع کم نگردد رتبه گردنکشان       نیست عیبی گر بود شمشیر جوهردار کج

راست شو صائب نخواهی کج اگر آثار خویش       سایه افتد بر زمین کج، چون بود دیوار کج

ماخذ: دیوان اشعار ،غزلیات صائب تبریزی

در این شب سیاهم گم گشته راه مقصود      از گوشه ایی برون آی ای کوکب هدایت

ای آفتاب خوبان می جوشد اندرونم      یک ساعتم بگنجان در سایه عنایت

ماخذ: غزلیات حافظ، اجرای استاد شجریان و داریوش پیر نیاکان، تصنیف زان یار دلنوازم

همای گو مفکن سایه شرف هرگز      در آن دیار که طوطی کم از زغن باشد

من آن نگین سلیمان به هیچ نستانم      که گاه گاه بر او دست اهرمن باشد

ماخذ: غزلیات حافظ، اجرای استاد شجریان، سه تار داریوش پیر نیاکان، نی جمشید عندلیبی آلبوم سرو چمان

چون ابر به نوروز رخ لاله بشست      برخیز وبجام باده کن عزم درست

کاین سبزه که امروزتماشاگه توست       فرداهمه ازخاک تو برخواهد رست

ساقی گل و سبزه بس طربناک شداست     دریاب که هفته دگر خاک شد است

می نوش و گلی بچین که تا درنگری     گل خاک شده ست و سبزه خاشاک شدست

ماخذ: رباعیات خیام با صدای احمد شاملو ، آواز استاد شجریان ، آهنگساز فریدون شهبازیان

ریشه در اعماقِ اقیانوس دارد ــ شاید ــ
این گیسو پریشان کرده
بید وحشی باران.

هر زمانی که فرو می بارد از حد بیش
ریشه در من می دواند پرسشی پیگیر ، با تشویش :
رنگ این شب های وحشت را
تواند شست آیا از دل یاران ؟

چشم ها و چشمه ها خشک اند .
روشنی ها محو در تاریکی دلتنگ ،
همچنان که نام ها در ننگ !

هرچه پیرامون ما غرق تباهی شد.
آه، باران، ای امید جان بیداران!
بر پلیدی ها – که ما عمری ست در گرداب آن غرقیم –
آیا‌، چیره خواهی شد؟

ماخذ: فریدون مشیری، ساز و آواز استاد شجریان

همه راستی جوی و فرزانگی      وزو دور باد آز و دیوانگی

به هر کار در پیشه کن راستی       چو خواهی که نفزایدت کاستی

چو با راستی باشی و مردمی      نبینی به جز خوبی و خرمی

به گیتی بِه از راستی پیشه نیست       ز کژی بَتر هیچ اندیشه نیست

سخن گفتن کژ ز بیچارگی ست      به بیچارگان بر بیاد گریست

هر آن کو که گردد به گرد دروغ       ستمکاره خوانیمش و بی فروغ

همه راستی کن که از راستی       نیاید به کار اندرون کاستی

ماخذ: حکیم سخن فردوسی، بخشهایی از شاهنامه

آنکس که توانگرت نمیگرداند
او مصلحت تو از تو بهتر داند

گربه مسکین اگر پر داشتی
تخم گنجشک از زمین برداشتی

ماخذ: گلستان سعدی ،باب سوم در فضیلت قناعت با صدای مرحوم شکیبایی

چو گل گر خرده‌ای داری خدا را صرف عشرت کن      که قارون را ضررها داد سودای زراندوزی

غزل حافظ، ساز و آواز استاد شجریان

آدمی در عالم خاکی نمی‌آید به دست      عالمی دیگر بباید ساخت و از نو آدمی

اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست       رهروی باید جهان سوزی نه خامی بی‌غمی

غزل حافظ، ساز و آواز آلبوم آستان جانان استاد شجریان

ای مگس عرصه سیمرغ نه جولانگه توست      عِرض خود میبری و زحمت ما می داری

تو به تقصیر خود افتادی از این در محروم       از که مینالی و فریاد چرا می داری

غزل حافظ، ساز و آواز آلبوم سرو چمان استاد شجریان

ناله دروغین اثر ندارد      مرده بهتر از آن کو، هنر ندارد

ماخذ: تصنیف گریه را به مستی از عارف قزوینی با صدای استاد شجریان

بسوزد زچنگ بشر یکسر خشک و تر      نماند آخر زین حیوان اثر

تصنیف هزاردستان استاد شجریان، به همراه امیر جاهد

با این که سخن به لطف آب است      کم گفتن هر سخن ثواب است

آب ار چه همه زلال خیزد      از خوردن پر ملال خیزد

کم گوی و گزیده گوی چون در       تا زاندک تو جهان شود پر

ماخذ: نظامی گنجوی، لیلی و مجنون

آهنی را که موریانه بخورد      نتوان برد از و به صیقل زنگ

با سیه دل چه سود گفتن وعظ      نرود میخ آهنین در سنگ

کاروانی در زمین یونان بزدند و نعمت بی قیاس ببردند. بازرگانان گریه و زاری کردند و خدا و پیمبر شفیع آوردند و فایده نبود

چو پیروز شد دزد تیره روان       چه غم دارد از گریه کاروان

لقمان حکیم اندر آن کاروان بود یکی گفتش از کاروانیان مگر اینان را نصیحتی کنی و موعظه ای گویی تا طرفی از مال ما دست بدارند که دریغ باشد چندین نعمت که ضایع شود. گفت دریغ کلمه حکمت با ایشان گفتن

آهنی را که موریانه بخورد      نتوان برد از و به صیقل زنگ

با سیه دل چه سود گفتن وعظ      نرود میخ آهنین در سنگ

همانا که جرم از طرف ماست

به روزگار سلامت شکستگان دریاب      که جبر خاطر مسکین بلا بگرداند

چو سائل از تو به زاری طلب کند چیزی      بده وگرنه ستمگر به زور بستاند

ماخذ: گلستان سعدی، باب دوم

ای مدعی برو که مرا با تو کار نیست       احباب حاضرند به اعدا چه حاجت است

حافظ تو ختم کن که هنر خود عیان شود      با مدعی نزاع و محاکا چه حاجت است

ماخذ: استاد شجریان، خلوت گزیده

غم نان اگر بگذارد

رنگها در رنگها دویده

از رنگین کمان بهاری او

که سراپرده در این باغ خزان رسیده، برافراشته است

نقشها میتوانم زد

غم نان اگر بگذارد

ماخذ: احمد شاملو، کتاب آیدا.

بر بساط نکته بینان خود فروشی شرط نیست       یا سخن دانسته گو ای مرد عاقل یا خموش

ماخذ: غزلیات حافظ، ساز و آواز استاد شجریان

نه عمر خضر بماند نه ملک اسکندر       نزاع بر سر دنیی دون مکن درویش

بدان کمر نرسد دست هر گدا حافظ       خزانه ایی به کف آور زگنج قارون بیش

ماخذ: تصنیف به کُوی میکده حافظ با صدای استاد شجریان تار استاد بیگجه خانی

از خود دفاع کردن و درددل کردن شرم آور است. مرد پاک را زمان تبرئه اش میکند. کوته نظران هرگز پاکدامنی را نمیتوانند آلود.

مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو       یادم از کِشته خویش آمد و هنگام درو

تکیه بر اختر شب گرد مکن کاین عیار       تاج کاووس ببرد و کمر کیخسرو

ماخذ: غزلیات حافظ، غزل 407، ساز و آواز استاد شجریان

آب را گل نکنیم
مردمان سر رود، آب را میفهمند.
گل نکردندش، ما نیز
آب را گل نکنیم.

ماخذ: مجموعه اشعار سهراب سپهری

ترجیح میدهم بزرگواری گول‌خور باشم تا کوچکواری گول‌زن

خدایا! اندیشه و احساس مرا در سطحی پایین میاور که زرنگی‌های حقیر و پستی های نکبت بار و پلید شبه آدمهای اندک را متوجه شوم، چه، دوست تر می دارم بزرگواری گول خور باشم تا، همچون اینان، کوچکواری گول زن.

ماخذ: دکتر علی شریعتی، کتاب نیایش، صفحه 112

ای دوست بیا تا غم فردا نخوریم     وین یکدم عمر را غنیمت شمریم

فردا که ازین دیر فنا درگذریم     با هفت هزار سالگان سر بسریم

ماخذ: خیام، رباعیت خیام، رباعی 120