آدمي فربه شود از چشم و گوش

آدمي فربه شود از چشم و گوش     جانور فربه شود از حلق و نوش آدمیانید

جانور فربه شود ليك از علف     آدمي فربه ز عزست و شرف مدرانید

ماخذ: مولانا، مثنوی معنوی، دفتر ششم